Op een warme dag in september bezoek ik het stadsmuseum van Harderwijk waar een tentoonstelling van Egbert Modderman is. Een jongen die waanzinnige kunstwerken schildert. De tentoonstelling is nog maar een paar dagen te zien, dus ik moet wel; dit wil je niet missen.
Twee keer loop ik de route langs de grote doeken, ik zie telkens weer andere details en streken in de schilderijen. Modderman schildert mensen van top tot teen, vaak in Bijbelse outfits met de uitstraling van je buurman of het meisje achter de kassa. Moderne mensen dus, geplaatst in oude verhalen van de Bijbel.
Op mijn lievelingsdoek dragen vier apostelen Jezus van het kruis. Ze zien eruit als jongens die ik morgen in de kantine van de voetbalvereniging kan tegenkomen; moderne gezichten en kapsels. Apostelen afgebeeld als vriendengroep. Levensecht geschilderd met zachte kleuren en een roze waas over het geheel.
Ik lees dat Modderman schildert wat hem ten diepste raakt. Als ik vervolgens als toeschouwer ook geraakt wordt, ontmoeten we elkaar op een niveau dat voorbij gaat aan taal of gedachten, zegt hij in een citaat. Niks is meer waar, denk ik op dat moment.