Toen ik een keer bij mijn grootouders logeerde maakte ik een fotoreportage van hun huis. Van de kamers, de spullen, m’n opa lezend in z’n luie stoel. Ik dacht iets te conserveren voor later. Toen het rolletje terugkwam van de fotograaf vond ik de foto’s saai, maar nu ben ik er blij mee. Toch bekijk ik ze nooit, blijkbaar heb ik ze niet echt nodig.
De beste herinnering die ik aan opa en oma heb, is hun huis. Het gezelligste huis dat ooit heeft bestaan, ook voor mijn broer, begreep ik later. Je kon er op speurtocht door de kamers vol spullen en het rook er zoet naar boeken. Een fijne herinnering lijmt zich gelukkig vast in je geheugen, je hoeft er geen moeite voor te doen. Ook niet voor de details.
Ik merkte dat laatst, toen ik me de Gudenå, rivier in Denemarken, voor de geest probeerde te halen. De Gudenå stroomde onderaan de tuin van ons vakantiehuisje. Zittend aan de oever was ik bang dat ik deze stromende vriend thuis nooit meer voor me kon halen. Maar het kost me geen enkele moeite, ook zonder foto’s.